توصیه توصیه های مفید برای همه
در میان زیورآلات آویزی، گوشواره ها کم خطرترین هستند اما در شرایطی خاص حتی گوشواره ها هم خطرناک محسوب می شوند….
نرمه گوش (قسمت گوشتی پایین گوش) از جمله امن ترین نواحی بدن برای اتصال آویز گوشواره هاست. سوراخ کردن نرمه گوش و آویزان کردن آویزی به آن، رسمی است که از دیرباز در فرهنگ های گوناگون برای خانم ها مرسوم بوده است. در بعضی کشورها مثل هند قرار دادن آویزی در بینی نیز متداول است اما در کشور ما، آویز سنتی بر لاله گوش قرار می گیرد. ولی امروزه، بسیار دیده می شود که به تقلید از فرهنگ غرب، زیورآلاتی در نواحی مختلفی بدن از جمله لب، زبان، ناف و… قرار می گیرد. قرار دادن این زیورآلات در نواحی مختلف به جز نرمه گوش بسیار خطرناک و منبع عوارض گوناگون است.
زیورآلاتی که با سوراخ کردن ناحیه لب و زبان در این نواحی قرار می گیرد، بسیار خطرناک است. لب و زبان جزو بافت های بسیار پرخون بدن هستند که سوراخ کردن آنها احتمال ایجاد خون ریزی های شدید و نیز التهاب و عفونت در این نواحی را به همراه دارد. تورم های شدیدی که گاه به دنبال سوراخ کردن لب یا زبان ایجاد می شود ممکن است به بسته شدن راه های هوایی بینجامد. آویزهای متصل شده به لب یا زبان ممکن است جدا شده و بلعیده شوند و خطر خفگی ایجاد کنند. این آویزها ممکن است صحبت کردن فرد را دچار اشکال کنند و از سوی دیگر ممکن است باعث لب پر شدن دندان ها در آن منطقه شوند و لثه در آن ناحیه تحلیل پیدا کند. همین طور آویز قرار گرفته شده در ناحیه دهان، برای گرفتن رادیوگرافی های ناحیه دهان ایجاد اختلال می کند.
آویز بینی و عفونت
آویزهایی که در بینی قرار می گیرند نیز خطرناک اند. احتمال عفونت در سوراخ کردن بینی وجود دارد. از طرفی، احتمال رها شدن آویزبینی و کشیده شدن آن به همراه تنفس به نواحی بالای بینی وجود دارد.
آویز ناف و بدشکلی شکم
در مورد سوراخ کردن ناحیه ناف و اتصال آویزهایی به این منطقه، احتمال باقی ماندن جای زخم ها وجود دارد. در افراد چاق و یا کسانی که باردار می شوند، سوراخی که برای نصب آویز در کنار ناف قرار داده می شود، تغییر شکل و مکان داده و بسیار بد شکل می شود. احتمال ایجاد التهاب نیز در این دوره (بارداری) وجود دارد.
از طرفی آویزهایی که در ناحیه ناف وجود دارند، در اثر مالش لباس ها یا کمربندها حرکت کرده، پوست آن منطقه نرم می شود و احتمال ایجاد عفونت و زخم افزایش می یابد. نصب زیورآلات در نوک پستان بسیار خطرناک بوده و با احتمال بالای ایجاد عفونت همراه است. زخم های ایجاد شده در این ناحیه بسیار دیر بهبود پیدا می کند و امکان تشکیل آبسه وجود دارد. زیورآلات در نوک پستان امکان شیردهی مطلوب را کاهش می دهد. قرار دادن زیورآلات در عضو جنسی، ممکن است اختلالات ادراری، خون ریزی، عفونت و واکنش های شدید آلرژیک ایجاد کند.
سوراخ کردن گوش، تنها روش مطمئن
نرمه گوش (قسمت گوشتی پایین گوش) از جمله امن ترین نواحی بدن برای اتصال آویز و گوشواره هاست. در بسیاری از خانواده ها مرسوم است که گوش دختر بچه ها را در سنین بسیار کم و با روش های خانگی نخ و سوزن سوراخ می کنند اما این روش ممکن است به دلیل استریل نبودن گوش شخص را دچار عفونت کند.
بهتر است برای سوراخ کردن گوش کودکان به مراکز درمانی مجاز که از استریل بودن وسایل و تجهیزات آن مطمئن هستیم، مراجعه کنیم زیرا احتمال انتقال عفونت هایی مثل هپاتیت و کزاز با وسایل آلوده وجود دارد. بهتر است در این مورد از پزشک کودک خود راهنمایی بخواهید. سوراخ کردن گوش در شرایط استریل، در مجموع عملی کم خطر اما در مورد بعضی از بیماران مثل کسانی که استعداد عفونت دارند (بیماران دیابتی یا افرادی که کورتون مصرف می کنند) و یا افرادی که احتمال خون ریزی در آنها بالاست (مثل افرادی که داروی ضدانعقاد مصرف می کنند)، بهتر است قبل از سوراخ کردن گوش، با پزشک مشورت شود.
عوارض سوراخ کردن گوش
با وجودی که گوش یکی از رایج ترین نواحی بدن برای نصب آویزهاست اما سوراخ کردن گوش نیز ممکن است عوارضی را به همراه داشته باشد. از جمله این عوارض می توانیم به عفونت ها، حساسیت به فلزهای مختلف گوشواره ها، تشکیل یک بافت برجسته در ناحیه نرمه گوش و نیز پارگی گوش در اثر ضربه اشاره کنیم.
ایجاد چند سوراخ روی گوش شایع است اما سوراخ کردن لاله گوش (قسمت غضروفی بالای گوش) خطرناک است زیرا این منطقه غضروفی است و رگ خونی ندارد، در نتیجه التهاب اطراف سوراخ ایجاد شده دیرتر بهبود پیدا می کند و احتمال ایجاد عفونت و تاول معمولا در ماه های اول بعد از سوراخ کردن، به خصوص در ماه های گرم سال، زیاد است. علامت ایجاد این عفونت در قسمت لاله گوش، تورم دردناک، گرمی و قرمزی است که معمولا نرمه گوش را درگیر نمی کند.
