خوشحال باشیم یا نه؟ البته که باید خوشحال باشیم اگر به قول یکی از دوستان قرار است پراگمتیستی به داستان نگاه کنیم. یک امتیاز از تیمی با بازیکنانی سرشناس تر گرفته ایم و تا روز آخر در جام مانده ایم.
چرا خوشحال نباشیم وقتی به قول عادل فردوسی پور، چشمان کارلوس کی روش از خوشحالی برق میزند و خسرو حیدری و جواد نکونام مثل برنده ها همدیگر را به آغوش میکشند؟ چرا خوشحال نباشیم وقتی مردم بعد از بازی، به خیابان میآیند و به دور از سخت گیری های همیشگی، شادمانی میکنند؟ چه حقی داریم در این شب دوست داشتنی، غر بزنیم که چرا فقط به فکر دفاع بودیم و یک بار هم درست و حسابی به دروازه نیجریه حمله نکردیم؟ وقتی مردم راضی اند، دیگر چه اهمیتی دارد که نیجریه ۷ کرنر زد و ما فقط دو کرنر؟ آمار مالکیت توپ و ضربه به چارچوب هم همین طور.
دیگر چه اهمیتی دارد که کریس وادل و گری لینکر درمورد شیوه بازی ایران چه چیزی گفته اند؟ بله ما با یک بازی دفاعی مسبب اولین بازی بدون گل جام جهانی ۲۰۱۴ شدیم، اما این هم میتواند بی اهمیت باشد. پراگماتیستی اگر نگاه کنیم حتی میتوانیم تیم کارلوس کی روش را به یونان اتو ره هاگل، اینترمیلان و چلسی مورینیو و اتلتیکو مادرید سیمونه تشبیه کنیم و فراموش کنیم که کسانی که دنبال فوتبال زیبا بودند، در مورد سیستمهای دفاعی این تیمها چه قضاوتی داشتند.
منبع : ایرانویج
گردآوری و تنظیم : توصیه